Slik
De telefoon rinkelt 1 keer.
En dan, zoals wij het als kind ook hadden geleerd van ma en pa, doch ondertussen al lang niet meer praktiseren in de dagelijkse realiteit, zegt mijn neefje goedemorgen gevolgd door zijn voor- en achternaam en vraagt hij:
“Met wie spreek ik alstublieft?”
“Dag Noah”, begroet ik enthousiast.
“Dag”, antwoordt hij droog.
“Nootje? weet je niet wie ik ben?”
“Neen.”
“Je doet er om. Denk eens goed na.”
“Ik weet het niet.”
“Notebrood doe niet zo flauw.”
“Tante Joooo?!”
“Jaaaa. Wist je dat dan echt niet?”
“Neen. Ik ben je stem vergeten.”
Singajo's world 
Zoiets doet pijn. Meer bellen.
Was getekend
Maar hij herkende wel wat die stem zei en “Tante Joooo?!” klinkt wel heel blij.
Werk maken van stemonderhoud.
Terwijl Noah mijn stem is vergeten, denk ik nog veel aan die keer dat we samen in mijn auto zaten en luisterden naar het bombastische feestnummer “Brigitte Bardot –Bardot” van dat Lou Depryck geval en Noot me een beetje angstig aankeek omdat ik zo hard en vals meekweelde en zei: “komaan Noot, laat je gaan en zing: Brigitte Bardot – Bardot!”
En we luisterden nog 12 keer naar het lied en hij aarzelde een beetje maar zong uiteindelijk, met zijn zachte kinderstem: “Brigitte Bardot-Bardot.” En hij lachtte.
En hij is mij, als mens dan, niet vergeten hoor, ik ben de suikertante die (te weinig) pakjes opstuurt met de post en die in zijn ogen verliefd is op een echte zeerover.
De volgende keer stuur ik hem bij wijze van stemonderhoud een karaokeversie van de Brigitte Bardot song.
De tickets zijn nog steeds te duur, sorry.