Singajo's world

Het is half zeven ’s avonds en de zon gaat bijna onder, de hemel kleurt rood met witte wolken en de witte lelies ruiken naar lente. Een kleine colibri zit met zijn lange bek met zo’n enthousiasme het stuifmeel uit mijn oranje hibiscussen te zuigen dat ik vrees voor die kleine heen en weer klutsende hersentjes in zijn kop.

Twee grote kraaien doen een marathonparingsdans in de dakgoot en mijn geliefde ligt een late namiddagdut uit te snurken in de groene hangmat en ik vraag me of we vanavond bij de thaise madammen  beef salad zullen eten  of misschien nog eens een canneloni bij den italianer die eigenlijk een rugby spelende australier is met megagrote spataders op zijn kuiten en verder het voorkomen heeft van Brutus, de vijand van Popeye, en helemaal geflipt rondloopt de laatste tijd omdat zijn prima ober op de vlucht is geslaan wegens teveel gokschulden in Geylang en zijn geldeisers nu de wacht houden voor de glazen deur van onze geprefereerde kantine waar we ook dineerden de dag dat ik voor het eerst neerstreek in de stad waar het nooit donker wordt omdat er altijd wel ergens licht brandt.

Wat ik me verder afvraag is hoe ik deze nacht mijn insomniaprobleem zal trachten te bestrijden. Ik heb al light, medium, large en extra large slaappillen van bij Mustafa geprobeerd, overmaatse porties wijn en whiskey, het bed heeft ondertussen alle hoeken van het huis gezien, er hangen nu al dikke-geen- lichtdoorlatende gordijnen en iedere avond zet ik nog eens op maat gesneden isomo platen voor de ramen en ik heb zelfs al geprobeerd of het beter lukt met de aircon ingesteld op 24 graden want met de ceiling fan blijft het toch een zwoele 34 bij nachte.

Ik vraag me af of ik niet slaap door de hitte, door het lawaai van de toeterende en gierende auto’s of door de aardstralen of zelfs door de mystieke invloed van al die tempels van allerlei strekkingen die onze plek omsingelen. Mijn geliefde heeft  minder last van slaapproblemen, die blijft half dood liggen als de voorbij rijdende vuilniskar het huis doet daveren, als de Hindu’s op hun trommels beginnen te kloppen en loeihard door hun fluiten blazen om vijf uur in de ochtend of als de postbode naast ons bed staat. Dat heb je zo met dakwoonsten waarvan de lift voor de openstaande keukendeur stopt. En Chinezen die lopen overal binnen zonder kloppen of roepen, ze lopen tot ze iemand zien. Al is onze postbode een Indier en een beetje verlegen maar drempelvrees is ook hem vreemd. Ook de huisbaas, die wel een Chinees is en mister Lim heet, zoals zoveel Chinezen, en die een handel heeft in Honda onderdelen op het gelijkvloers, stond hier al een paar keer op ongepaste tijden voor ons bed. Zo een beetje het yoko en john gevoel. Pak u nen koffie en zet er u bij.

Het is ondertussen half acht en donker en de colibri is weggevlogen en de kraaien zijn platgeneukt en mijn liefste geeuwt zich wakker en ik heb me een martinietje ingeschonken en ik overpeins dat het leven schoon is ondanks insomnia problemen en dat ik morgen wierrook zal branden bij de boedhisten en dat ik hen ondanks mijn religieuze ongeloof  een slaapgunst zal vragen. Je weet maar nooit. En als dat niet lukt, loop ik de volgende dag naar de Hindu tempels links en rechts voor hetzelfde ritueel en wie weet bekeer ik me nog ter ere van een insomnialoze nacht.