Spannende poesjes
Hij lijkt een serieuze, “very British”, zakenman. Hij kan zich in ieder gaval zo voor doen. Ziet er altijd afgelekt uit in zijn proper kostuum. Met plastron en toegeknoopt hemd. Haren vers gewassen. Maar schijn bedriegt. Een paar dagen geleden had hij het eens niet over de koers van de dollar maar over de TPP. The Tight Pussy Pill. Slik. Deze pil blijkt populair te zijn bij Maleisische jonkvrouwen die hun westerse trofeeen een onvergetelijke beurt willen geven. Misschien kunt u het zich niet voor stellen, maar westerse mannen zijn heel hot in Asia. U weze gewaarschuwd als uw man voor zaken deze richting uitkomt. Ze hoeven er zelfs niet knap uit te zien, in tegendeel, ik vergaap me dikwijls aan de fijne, bijna onwerkelijk mooie meisjes in het gezelschap van een dertig jaar oudere witte, vatzige lelijkaard. Uiterlijk is niet belangrijk, ik weet het, maar de combinaties die je hier soms ziet zijn onwezenlijk.
“Wij zijn goed in bed”, zei m’n informant met de plastron. “Dat verklaart onze populariteit.” En ik, ik was een domme oen, omdat ik suggereerde dat die meisjes dollartekens in de ogen krijgen als ze een westerling zien. “Misschien heeft het wel een beetje te maken met status”, gaf hij toe, “een witte kerel aan je arm staat sjiek en dwingt respect af. Maar. in de eerste plaats is het hen om een goede wip te doen.” Met behulp dus van de TPP. Een kruidenmix die alles letterlijk spannend maakt. Zoals bij jonge virgins. Hij vertelde het met twinkelende ogen, alsof het om de uitvinding van de eeuw ging, er leken duizenden maagden in zijn hoofd te zweven. En ik zat naar hem te staren alsof hij was de belichaaming van de ware dekhengst. Een soort waarvoor ik weinig genegenheid voel. “Ik veronderstel dat die pil werd ontwikkeld om een echt medisch probleem te verhelpen. Al moet ik daar verdere research over doen”, zei hij bloedserieus. “Maar het neveneffect maakt dus dat het middel enorm populair is bij relatief jonge Maleisische moeders die zich op de fucking-around-markt begeven.”
Blijkbaar zijn alle Aziatische vrouwen van oorsprong gezegend met een TP. Ik zwans niet, het is een nuttige informatie mij verschaft door menig blanke man. De TP zou zelfs de reden zijn waarom ze Aziatische vrouwen seksueel aantrekkelijk vinden. Stel u voor. Ik heb het lang niet willen geloven, maar toen een expatvriendin huilend aan mijn deur stond omdat ze bedrogen was door haar man – hij sliep met een ‘working girl’, bij ons beter gekend onder de minder omfloerste naam hoer – jammerde ze ook: “it’s all about their tight pussy.”
De plastron heeft nogal een grote mond moet ik zeggen, hij stoeft met graagte over zijn veroveringen als hij het niet over zijn zakelijke activiteiten heeft. Al was ik niet verrast toen hij toegaf dat hij zelf nog geen ervaringen had met een TPP-gebruikende vangst. Tot zijn grote spijt had hij een kans gemist wegens buitenmatig alcoholgebruik. Wellicht wou hij zich zelf wat moed indrinken voor hij aan de ontmaagdende ervaring begon. Duidelijk te enthousiast. In ieder geval, de plastron die altijd in is voor nieuwe businessopportuniteiten droomt al luidop van een handel in de TPP. “ Echt waar, die markt kan zeker verruimd worden. Waarom zouden alleen Maleisische vrouwen het nut willen inzien van die pil? Amerikaanse vrouwen, expat vrouwen in Asia, zelfs Europese vrouwen zullen geinteresseerd zijn.”
Het leek alsof hij al een heel business plan had gemaakt. Hij was in ieder geval overtuigd dat “koppels die in geen vijf, tien, misschien wel vijftien jaar gecopuleerd hadden” opnieuw fantastische seks zouden beleven. Misschien wordt hij nog wel beroemd, meneer plastron. Als hij zijn TPP imperium heeft verwezenlijkt. Als hij de vrouwen naar eigen zeggen heeft gered.
Opsporingsbericht -bis
Ze hebben hem nog steeds niet gevonden.
Salamat is meester in verstoppertje spelen.
Men belooft hier nu al premies voor de ultieme tip die naar zijn vangst kan leiden. Bijna zoals in een western.
Al moet Selamat een beetje ontgoocheld zijn over de waarde van zijn kop, valt eigenlijk nogal tegen voor een zogezegde meesterterrorist.
Een paar duizend dollar.
Maar een buschauffeur dacht er een aardige cent mee bij te verdienen.
Hij stapte naar het flikkenkantoor en zei dat Selamat op zijn bus had gezeten net nadat hij uit de prison was ontsnapt.
Hij gaf heel gedetailleerde beschrijvingen over schaafwonden op de armen en over het bloedende been van Selamat.
Na een dag is de fantast al door de mand gevallen met zijn verzonnen verhaal.
De prijs die hij gewonnen heeft: 1 jaar bak.
Ondertussen gaat de zoektocht verder.
Ondertussen blijft hij de inspiratiebron voor menig photoshopper.
U hem nog niet gezien?
Chez Minou et l’Amiral
Het waren fantastische dagen aan de oevers van de Sangei Jang chez Minou et l’Amiral. Ze hebben een sprookjesachtig huis, zwevend boven de mangroven, wondermooi. Hun zompige domein is geen vakantieparadijs maar een authentieke scheepswerf waar ze werken aan hun droom, hun eigen ark van Noe: de Impian, een mastodont van een zeilboot. We zouden daar “even” gaan kijken naar hun werkzaamheden maar uiteindelijk zijn we er vijf dagen blijven hangen. Zo gezellig was het daar.
“Ce sont les chiens qui nous ont adopté”, zei Minou. En niet omgkeerd. Ze zijn met een stuk of tien en hebben hier een heerlijk hondenleven. Al is er één hond op fabelachtige wijze heengegaan. Dat was Rataplan, de snuggerste van allemaal en de lieveling van Minou. Een slimme hond, daar was Tony ook van overtuigd. Tony was een “negrito”, kwam van een primitief eiland waar niemand kon lezen of schrijven, hij was beresterk en bouwde mee aan de Impian. Maar de dag dat hij Rataplan heeft opgegeten was Minou onverzoenbaar boos. “Le chien est intelligent et son maître aussi, donc je vais manger le chien pour obtenir l’intelligence de son maître. Dit donc. Quand même un peu trop primitive pour moi.”
De Impian in aanbouw. L’Amiral hoopt dat zijn “perfecte vrouw” eind dit jaar varensklaar is. Maar er is nog ontzettend veel werk te doen. Al meer dan twee jaar timmeren de ex-piraten keihard aan de houten boot en ze denken dat het nog minstens twee jaar duurt vooraleer het prachtige schip gezeedoopt kan worden. Maar dat wil l”Amiral niet geweten hebben.
Julie maakt de heerlijkste krabgerechten, is heel gul in het bijschenken van martini en rhum en ze lacht altijd. Ze had in m’n focusknack de naaktfoto van John Lennon en Yoko Ono gezien, dat moest ze zeker aan Ali tonen, haar behelmde vriend-collega. Ze gierde het uit, maar Ali kon er niet mee lachen, vond het allemaal heel genant. Hij verfrommelde de foto en deponeerde hem tussen de garnalenhuiden in de vuilbak. Julie heeft Yoko en John eruit geritst en de foto opgeborgen in haar broekzak.
Goeie ouwe Fret was ook van de partij. ‘t Is altijd lachen met die kleine nozem. Hij vroeg aan l’Amiral of we wat met de kleine zeilboot mochten dobberen op de rivier. “Kunt ge met nen speedboot varen?”, vroeg l’Amiral. En de Fret zei ja. Ik keek hem aan met een verstomde kop en Fret zei: “ge moet altijd ja zeggen.” En hij kreeg zowaar de sleutels van het gloednieuwe vaartuig. Natuurlijk liep het al mis bij het starten. L’Amiral is toen maar meegevaren, langs de rivier, door het kanaal de diepe zee in. Fret kreeg bijna een orgasme toen hij zelf achter het stuur ging zitten en volle petrol gaf op de wiebelende baren. Het was ondertussen donker en we zijn vastgevaren in de modder. De speedboot bijna om zeep. Maar nu kan Fret het dus wel. Varen met een snelle boot. En vooral vastvaren.
Gigi Laut is de boot van Toba. Toba woont ook op de scheepswerf. Vroeger was hij groentenboer in de Provence maar toen de dokters hem vertelden dat hij nog amper twee jaar te leven had, heeft hij alles verkocht om zijn bootdroom waar te maken en misschien wel te sterven op de zee. Ondertussen heeft Toba zichzelf al vier jaar overleefd. Natuurlijk is hij heel blij maar al zijn geld is in de boot gekropen en hij heeft geen centen meer om er mee te varen. L’Amiral en Minou hebben Toba een job gegeven en de mogelijkheden om Gigi Laut helemaal af te werken met kwaliteitsvolle verf. De boot had meer dan zeven maanden niet gevaren. Maar zondag was een grote dag voor Toba en Gigi. We zijn met Gigi Laut naar “Mango Island” gevaren en dat was een heel avontuur.
Temidden van de zee was de diesel op. Dat zuipt nogal, zo’n boot! we hebben het grote anker in het water gegooid en lang, heel heel lang gewacht op Moktar, de vriendelijke visser met zijn plastic snoepdoos waarin hij z’n roepie’s, sigaretten en handphone bewaart, die verse diesel zou brengen. Wel honderd keer zijn we van de bootnok gedoken en hebben we gestaard naar de grote cargoschepen die voorbij voeren, naar de huizen in de zee en naar de rat die van de boot sprong om aan de lange overtocht te beginnen. Wellicht is de waaghals ondertussen verzopen. Maar Gigi heeft uiteidelijk Mango Island gehaald en Toba was zo fier als een gieter.
De rit terug was zalig. Op het dek staren naar de verdwijnende zon. De nervositeit van l’Amiral voelen die ons veilig thuis wou brengen. Hoe hij keek naar de zee, hoe hij de ene sigaret aanstak met de andere. En Minou maar lachen, zij maakt zich nooit zorgen, kent de kwaliteiten van haar zeeman. In het donker, zonder dieptemeter en zonder zeekaart heeft hij ons teruggebracht. It was a perfect day.
Indonesisch wascowoordenboek les 9
MEDEDELING VAN WAARDELOOS NUT
Beste allemaal,
Vandaag verlaat ik voor enkele dagen de supersonische stad.
Transportmiddel:
Bestemming:
les histoires du viking – chapitre 5
Ondanks de koude Bukitinggi bergen gaan de geliefden het nogmaals in de hoogte proberen. Lake Toba is de laatste halte alvorens ze terug naar Singapore zullen terugkeren. Nog nooit eerder heeft het vikingmeisje zo een groot meer gezien. De zeerover heeft haar uitgelegd dat het een vulkanisch meer is dat duizenden jaren geleden is ontstaan door een enorme knal. De wolken boven het meer zijn van ongeziene schoonheid en de piraat komt helemaal tot rust en waant zich aan het Lago di Como. Hij staart uren naar de wolkenpracht en bestudeert de afgeronde bergen.
Hun room with a view ligt op Tuk Tuk eiland, midden in het Toba meer, en iedere keer ze naar het vasteland gaan, nemen ze een van de kleurrijke eilandboten die ieder uur voorbij hun kamer varen. De boot zegt “toet-toeoet” als hij arriveert, en dan haasten ze zich naar beneden voor de halfuur durende tocht over het zoete meerwater.
De koloniaal kan misschien soms wel eens rustig zijn, maar heel lang duurt dat nooit. “Toeoeoeoe, gaan we nog een brommeruitstap maken?”, vraagt hij en zo komt het dat het vikingmeisje naar een warmwaterbron hoog in de bergen gaat. Een oude man heeft vlak bij de bron een zwembad gegraven waarin hij afgetapt water uit de bron laat stromen. Het is het heetste bad waar het vikingmeisje ooit in gebaden heeft. Bijna heeft ze haar poep verbrand.
Op de terugweg horen ze vreemde muziek uit een houten dorp komen en ze besluiten om een kijkje te nemen en zo belanden ze op een traditioneel vrijgezellenfeest waar meisjes jongens kunnen kiezen en omgekeerd. Al die jonge mensen dansen heel voornaam en zijn feestelijk uitgedost terwijl de rest van het dorp nieuwsgierig toekijkt vanuit de verte. De sfeer is gezellig en en er zijn veel mooie kindertjes. Bijna had de viking er eentje meegenomen voor haar vriendin maar ze besefte algauw dat het kleine jongentje de zwemtocht naar singapore niet zou overleven.
Het is ondertussen 10 janauri van het jaar 2008 na christus en de viking en de koloniaal beseffen dat het tijd wordt om naar huis te gaan want hun geld is op gereisd. “Maar eerst moet mijn baard eraf”, zegt de piraat. Hij wil er proper uitzien want in Singapore is hij tenslotte en deftige koloniaal. Een klein kapstertje neemt de taak serieus ter hand en laat geen enkel haartje op zijn kaken staan. Doch, ze heeft heel wat moeite met de kunst der symmetrie. En zo komt het dat de bebaarde zeerover de a-symmetrische besnorde koloniaal werd.
Gunther
“Gunther’s” is een restaurant van het type waar ik nooit kom. Niet omwille van de kookkunsten maar omwille van het geld. Nogal duur. Nogal heel duur eigenlijk.
Gunther is rost en van Oostende. Gunther is heel gedreven en een piet precies als het op zijn werk aankomt. Hij eet graag ganzevliezen in combinatie met visingewanden. Dat is een Chinees recept. Gunther moet zoeken naar Nederlandstalige woorden. Maar Gunther heeft nog steeds een sappig Westvlaams accent.
Gunther is de Duitse naam van een Belgische kerel die “modern French cuisine” serveert in Singapore. Als ik u zeg dat hij onderandere vijf jaar heeft gewerkt in het Parijse 3-michelin-sterren-restaurant L’Arpege, begrijpt u misschien beter waarom ik zijn resaurant doorgaans niet frequenteer. Het interieur van de comme chez soi heb ik ook nog nooit gezien.
Michelinsterren, dat kent men hier niet, maar Gunther’s is een fine dining plaats. De ministers eten bij Gunther en ook hun vrouwen en andere tai tai’s. Tai tai’s zijn de dikwijls gefacelifte madammen van meneren met veel geld. Tai tai’s kopen graag dure sjakosjen en schoenen en chanelpakjes om daarmee te stoefen bij andere tai tai’s. Tai tai’s gaan uiteraard graag chic lunchen zodat hun vriendinnen hun nieuwe kleren en hun blitse auto’s met private driver kunnen zien. Maandag zat ik twee uren tussen tai tai’s en zakenmannen, dat was tijdens de lunchpauze op de fotoshoot in Gunther’s restaurant. Ik heb er dus toch gegeten!
Gunther had gezegd: “Ge krijgt hier natuurlijk wel een beetje eten over de middag, maar ge moet eens op een avond terug komen want een lunchke, dat is toch niet hetzelfde als een diner.” Hij heeft me gevoederd met;
Koude engelenharenpasta met truffelolie en japans zeewier
Witte asperge met knapperig spek, mousselinesaus en druivenmosterd
Consomme van wilde Franse bospaddenstoelen
Een fijn solleke op een beddeke van jonge spinazie
Oosters-westers gekruide rijst met het vlees van een heuse kreeftenschaar
Een reepje bladerdeeg met ultrafijne schijfjes aardbei en lichte creme
Van een subliem lunchke gesproken. Alles even fijn. En licht. En hemels. De champagne was trouwens ook van uitstekende komaf. Gunther is goed bezig. Gunther mag blijven. En ons dikwijls vragen voor fotoshoots.
Singajo's world 
leave a comment